Friday, March 23, 2012
Για μια πιο προσωπική πινελίά στο ανακατασκευασθέν Dawes, αποφάσισα να του φτιάξω χειρολαβές τιμονιού (grips επί το ελληνικότερον) για να τα συνδυάσω και με την Brooks (που παρεπιπτόντως, όσο γερνάει, τόσο πιο άνετη γίνεται).
Θα μπορούσα βέβαια να αγοράσω απ’ευθείας δερμάτινα grips που κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν ανθεκτικότερα και ομορφότερα, αλλά θα ήταν ακριβά και, βέβαια, ποια η χαρά αν δεν παιδευτείς και λίγο μόνος σου; Αυτή η σκέψη βέβαια είχε αφήσει το ποδήλατο κάπου έξι μήνες χωρίς χειρολαβές, αλλά δεν πάθαμε και τίποτα.
Έριξα μια ματιά πολύ καλογουστο auhopu.com, που είχε ένα ενδιαφέρον σχετικό άρθρο: DIY Leather Grips, προμηθεύτηκα δέρμα, κλωστή, κοπίδι, χάρακα, στυλό και αυτοκόλλητη ταινία και στρώθηκα στη δουλειά.
Σε γενικές γραμμές, αφού ξεβίδωσα και μετακίνησα τις μανέτες, έντυσα με ταινία το κομμάτι του τιμονιού που θα κάλυπτε η χειρολαβή και μετά έκοψα δύο παραλληλόγραμμα κομμάτια στην κατάλληλη διάσταση και τα έραψα πάνω από την ταινία. Η ταινία τοποθετήθηκε για να κάνει πιο αφρώδη τη χειρολαβή και για να αποτρέψει το γλύστρημα του δέρματος στο γυμνό μέταλλο του τιμονιού.
Το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, αν ήμουν προσεκτικότερος και υπομονετικότερος, αλλά κι έτσι μια χαρά ήταν:
Friday, February 10, 2012
Όταν αγόρασα το κουρσάκι μου, ένα σιδερένιο Specialized Allez, προς το τέλος του 2010, είχα θέσει ως στόχο να συμμετάσχω σε ένα brevet. Του το είχα υποσχεθεί…
Αφού πήγαμε στο brevet της Χαλκίδας τον Οκτώβριο του 2011, η υπόσχεση αναπροσαρμόστηκε. Ο στόχος δεν ήταν πια μόνο η συμμετοχή αλλά και ο τερματισμός
Το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012 η υπόσχεση πραγματοποιήθηκε.
Η εμπειρία συγκλονιστική, η αίσθηση ικανοποίησης μεγάλη, η κούραση διόλου ευκαταφρόνητη.
Τις εντυπώσεις μου τις κατέγραψα στο σχετικό θέμα του cyclist-friends.gr.
Tuesday, January 31, 2012
… και ό,τι προετοιμασία κάναμε, κάναμε. Προφανώς τρεις διαδρομές περί τα 80 χλμ δε συνιστούν και σοβαρή ποδηλατική προετοιμασία για ένα brevet, αλλά σίγουρα κάτι μάθαμε, κυρίως για τις απαιτήσεις σε εξοπλισμό:. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον καιρό στη Νεμέα, αλλά με σιγουριά λέω πως ό,τι γάντια και να φοράς, αν έχει 1 βαθμό Κελσίου, τα χέρια θα παγώσουν!
Ο καιρός σίγουρα ήταν φιλικότερος δυο εβδομάδες πιο πριν, στη διαδρομή για το Σούνιο, απ’ όπου και η φωτογραφία:
Εκτός από τον απαραίτητο χειμερινό εξοπλισμό, έχω λάβει υπ’ όψη μου κάποια διδάγματα από το εγχείρημα της Χαλκίδας:
1. Δεν θα πάρω σακίδιο πλάτης και θα ταξιδέψω με λιγότερα πράγματα, τα οποία θα φορτώσω στο ποδήλατο.
2. Θα περιορίσω το φαγητό και θα καταναλώσω δοκιμασμένα πράγματα.
3. Δεν θα κάνω μεγάλη στάση φαγητού.
4. Θα φροντίσω να δουλεύει το κοντέρ!
5. Θα χρησιμοποιήσω δεύτερη παγουροθήκη.
Tuesday, October 25, 2011
Ξεφεύγοντας λίγο από τον αστικό χαρακτήρα του blog, αποφάσισα να συμμετάσχω για πρώτη φορά σε ένα brevet, σε μια ποδηλατική διαδρομή δηλαδή μεγάλης απόστασης (200χλμ +), που συγγενεύει περισσότερο με τον ποδηλατικό τουρισμό και λιγότερο με τους αγώνες.
Περισσότερα για τα brevets μπορείτε να διαβάσετε στο site της Ποδηλατικής Ένωσης Παλαιμάχων Αθλητών, που είναι ο επίσημος οργανωτικός φορέας τους στην Ελλάδα.
Το brevet που διάλεξα ήταν αυτό της Χαλκίδας, το τελευταίο της σαιζόν, συνολικής διαδρομής 203χλμ, που θεωρείται ένα από τα σχετικώς δύσκολα, λόγω των πολλών αναβάσεων σε βουνά. Δεν είχα τα περιθώρια μια σοβαρής προσέγγισης στο ζήτημα “προετοιμασία”, κι έτσι αρκέστηκα στις καθημερινές μου μετακινήσεις (σπίτι-δουλειά), επιλέγοντας τις τελευταίες μέρες πιο μακρινές και ανηφορικές διαδρομές.
Λάδωσα το ποδήλατό μου (πήγα με το Specialized), εβαλα τα ποδηλατικά μου ρούχα (μακρύ παντελόνι, ποδηλατικά παπούτσια, μακρυμάνικη ποδηλατική μπλούζα και τζάκετ), πήρα τις μπανάνες και τα ισοτονικά μου, εξοπλίστηκα με παγούρια, τρόμπα, σαμπρέλες και φωτάκια και στήθηκα στην εκκίνηση, μαζί με καμιά 70αριά ποδηλάτες (ορισμένοι εκ των οποίων είχαν τα εξωτικότερα και ακριβότερα ποδήλατα που έχω δει).
Η εμπειρία ήταν εξαιρετική. Η διαδρομή σε κάποια σημεία είναι εξαντλητική, αλλά η φύση σε αποζημιώνει, ενώ φουσκώνεις και από περηφάνια όταν από το Αιγαίο στην παραλία της Αγίας Άννας φτάνεις πια στο ορεινό Καλαμούδι και μετά κατηφορίζεις και βλέπεις τον Ευβοικό.
Δυστυχώς η κακή διαχείριση του φαγητού (φοβούμενος να μη μείνω από δυνάμεις έφαγα υπερβολικά πολύ κατά τη διαδρομή) έκαναν το στομάχι μου να αρνηθεί να συνεχίσει μετά το 137ο χιλιόμετρο, οπότε δεν ένοιωσα και τη χαρά του τερματισμού.
Με σεβασμό για όσους το κατάφεραν, με ευχαριστίες για τους διοργανωτές και με την επιθυμία να είμαι καλύτερος την επόμενη φορά, αναμένω το πρώτο brevet του 2012 (Ελευσία - Νεμέα - Ελευσίνα).
Στη φωτογραφία, ποδηλατώ στα δεξιά, δίπλα στον σαφώς πιο “ποδηλάτη” Χρήστο, που μετά το 60ο χλμ τον έχασα :) Η φωτογραφία είναι της Χαρούλας, που βοήθησε στη διοργάνωση, μας γλύκανε με τους λουκουμάδες στα σημεία ελέγχου και μας έκανε την τιμή να μας απαθανατίσει. Πιο πολλές φωτογραφίες θα βρείτε εδώ.