Παρακολουθώντας το podilates.gr, βλέπω ότι τον τελευταίο καιρό οι κλοπές ποδηλάτων έχουν περάσει σε άλλη διάσταση.
Μπορώ να μετρήσω τέσσερις κλοπές μέσα από πολυκατοικίες και κλειδωμένες αποθήκες. Κλοπές που δε φαίνονται ευκαιριακές, αλλά κατά παραγγελία ή μετά από προσεκτική παρακολούθηση. Κλοπές που δηλώνουν μια πολύ σημαντικότερη εγκληματική δραστηριότητα από την “απλή” παραβίαση ενός λουκέτου στο δρόμο. Κλοπές που δείχνουν στοχευμένες, από ανθρώπους με γνώσεις για την αξία των ποδηλάτων, αφού δεν κλάπηκαν αδιακρίτως ποδήλατα, αλλά σε δύο περιπτώσεις προτιμήθηκε το ακριβότερο από τα σταθμευμένα στην αποθήκη ποδήλατα. Κλοπές που υποδηλώνουν ότι πίσω τους υπάρχει ένα οργανωμένο κύκλωμα και δεν αποδίδονται στο “πρεζόνι που κλέβει για να βρει λεφτά για τη δόση του”. Κλοπές που δείχνουν αφ’ ενός πόσο πρόσφορη και επωφελής είναι η αφαίρεση ενός ποδηλάτου (μεγάλη οικονομική αξία σε σχέση με τον κίνδυνο σύλληψης, αφού η πιστοποίηση της ταυτότητας ενός κλεμμένου ποδηλάτου είναι δυσχερής), αφ’ ετέρου πόσο μεγάλη είναι η κρυφή αγορά των κλεμμένων. Κλοπές που δημιουργούν υποψίες για τον τρόπο προώθησης των κλεμμένων (τα πουλούν διεφθαρμένοι καταστηματάρχες; προωθούνται στο εξωτερικό;), αφού σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που κάποιο θύμα είδε το ποδήλατό του να κυκλοφορεί με άλλο αναβάτη στο δρόμο.
Τι έχει αλλάξει;
Το θέμα είναι πολύ σημαντικό τόσο από την καθαρά ποδηλατική άποψης, όσο και με μια γενικότερη κοινωνική θεώρηση.
Για πολλούς, η μεγαλύτερη απόλαυση στη χρήση του ποδηλάτου είναι η αίσθηση αυτονομίας και ελευθερίας. Είσαι εσύ και το ποδήλατο. Το καβαλάς, πετάγεσαι στις δουλειές σου, απολαμβάνεις τη διαδρομή, δε νοιάζεσαι για παρκάρισμα, για την κίνηση (εντός ορίων, ε;), για τη βενζίνη, για τα τέλη… για όλα όσα οι οδηγοί ή επιβάτες μηχανοκίνητων οχημάτων προβληματίζονται κάθε μέρα. Αν όμως μπει στο μυαλό ο φόβος της κλοπής, τότε όλα αλλάζουν. Αρχίζεις να σκέφτεσαι τρόπους και μέρη κλειδώματος και πριν το καταλάβεις βρίσκεσαι με δύο πέταλα, δύο λουκέτα και συναγερμό στο ποδήλατο.
Πέραν αυτού, υπάρχει και το πολύ σημαντικότερο θέμα της πλήρους ασυδοσίας και έλλειψης προστασίας μας. Για πολύ καιρό ήταν γνωστό το άθλιο παζάρι κλεμμένων ποδηλάτων (και ναρκωτικών και ανθρώπων) στη Μενάνδρου. Ουδείς έκανε τίποτα. Έχουμε διαβάσει ακόμα και αναφορές όπου θύματα κλοπής κατόπιν προτροπής αστυνομικών πήγαιναν εκεί για να ψάξουν το κλεμμένο τους ποδήλατο. Η Αστυνομία γενικώς είναι αδιάφορη, γιατί ένα κλεμμένο ποδήλατο θεωρείται σταγόνα στον ωκεανό της εγκληματικότητας και επιπλέον, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα δυσχερής η απόδειξη της κυριότητας ενός ποδηλάτου. Το μόνο αποδεικτικό ταυτότητας, ο σειριακός αριθμός του σκελετού, μπορεί κάλλιστα να ξυστεί ή παραλλαχθεί, ενώ τα υπόλοιπα εξαρτήματα (σέλες, τροχοί, τιμόνια κλπ) άνετα μπορούν να αφαιρεθούν και να διοχετευθούν αλλού.
Τελικά, οι πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις των ομάδων , που καλώς ή κακώς θεωρούνται ή προβάλλονται ως εκπρόσωποι των ποδηλατών (Ποδηλάτες/ισες, Φίλοι του Ποδηλάτου κλπ), ίσως να πρέπει να κατευθύνονται όχι σε θέματα όπως οι ποδηλατόδρομοι ή η μετακίνηση με τα ΜΜΕ, αλλά στην τροπον τινά προστασία από την κλοπή.
Βέβαια το τροπον τινά εύκολα λέγεται… αλλά τίνι τρόπω;