Thursday, December 23, 2010
Προχθές θέλησα να ελέγξω πόσο ρόλο παίζουν τελικά οι επιδόσεις ενός ποδηλάτου στην ταχύτητα μετακίνησης στην πόλη. Αποφάσισα να χρονομετρήσω πόση ώρα κάνω να επιστρέψω στο σπίτι, παίρνοντας τη μια μέρα ένα πολύ παλιό και βαρύ ποδήλατο και την άλλη ένα αρκετά σβέλτο κουρσάκι. Η διαδρομή είναι αρκετά ανηφορική, με μέγιστη κλίση 4% και συνολική ανάβαση 179 μέτρων. Τα πρώτα 3.5 χλμ είναι σε κεντρικούς δρόμους με αρκετή κίνηση, ενώ τα υπόλοιπα σε σχετικά άδειους προαστιακούς δρόμους.
Έτσι, πήρα τη μια μέρα για το γραφείο το Puch - ένα ποδήλατο 25 ετίας, με 5 ταχύτητες, πολύ βαρύ, με το επιπλέον βάρος ενός παιδικού καθίσματος και πεταλιέρα σε άθλια κατάσταση (αλλά αυτά τα πετάλια με τις σφήνες αρνούνται να βγουν…). Το ποδήλατο πρέπει να ζυγίζει πάνω από 20 κιλά.
Για μια απόσταση 5.35 χιλιομέτρων, έκανα 30:13 ‘’, από τα οποία τα 24:54 ήταν πραγματική κίνηση και τα υπόλοιπα αναμονή. Η μέση ταχύτητα ήταν 12.8 χλμ/ώρα.
Την άλλη μέρα, πηρα ένα Specialized Allez Steel, ένα ατσάλινο κουρσάκι που μπορεί, ζυγίζοντας γύρω στα 10,5 κιλά, να είναι βαρύ σε σχέση με τις σύγχρονες κούρσες, αλλά δεν παύει να είναι πολύ πιο γρήγορο, πολύ πιο ελαφρύ και πολύ πιο αποδοτικό από το Puch.
Για την αντίστοιχη διαδρομή έκανα 24:03′’, από τα οποία 20:32 ήταν πραγματική κίνηση, με μια μέση ταχύτητα γύρω στα 15χλμ/ώρα.
Αξιοσημείωτο στοιχείο υπεροχής της κούρσας είναι ότι στο τελευταίο και πιο ανηφορικό κομμάτι της διαδρομής, η ταχύτητά μου με το Puch ήταν 12χλμ/ώρα, ενώ με το Specialized ήταν 19χλμ/ώρα.
Κατά τα άλλα, μέσα στην κίνηση τα δυο ποδήλατα κινούταν περίπου με την ίδια ταχύτητα. Το Puch, λόγω πιο όρθιας θέσης οδήγησης και μικρότερων τροχών ήταν πιο ευέλικτο, ενώ το Specialized όταν έβρισκε ανοικτό πεδίο μπροστά του ήταν βέβαια πιο γρήγορο. Πού υπάρχει όμως αυτό το ανοικτό πεδίο στην Αθήνα;
Συμπεράσματα δεν υπάρχουν από μέρους μου - τα αφήνω στους αναγνώστες.
Thursday, December 16, 2010
… και μαζί της έπεσε και η κυκλοφορία των ποδηλάτων.
Γενικά τα ποδήλατα στην πόλη αυξάνονται. Πες λόγω κρίσης, πες λόγω μόδας, πες λόγω συνειδητοποίησης… ο΄ποια και αν είναι η αιτία, κάθε μέρα πλέον βλέπω αρκετά ποδήλατα στο δρόμο… αλλά όχι όταν βρέχει. Κι όμως, με λίγη προετοιμασία, η οδήγηση στη βροχή δεν είναι πρόβλημα, ίσα-ίσα είναι διασκεδαστική. Σίγουρα είναι διασκεδαστικότερη από το πολύωρο στρίμωγμα στα ΜΜΜ ή το κόλλημα στην κίνηση με τη μέση “ταχύτητα” στα επίπεδα σαλιγγαριού.
Όλα αυτά βέβαια αν είσαι στεγνός, γιατί ειλικρινά το να φτάνεις στη δουλειά σου βρεγμένος και παγωμένος δεν είναι τόσο διασκεδαστικό.
Τι χρειάζεται για να οδηγήσεις στη βροχή χωρίς πρόβλημα; Φτερά για να μη γεμίσεις λάσπες, λάστιχα με επαρκές κράτημα (αφήστε το κουρσάκι ή το mountain με τα τρακτερωτά λάστιχα να ξεκουραστεί), καλά φώτα για να βλέπεις και να σε βλέπουν στην περιορισμένη ορατότητα της βροχής, κράνος σίγουρα γιατί, όπως και να το κάνουμε, ο δρόμος είναι πιο γλιστερός και βέβαια, ένα καλό αδιάβροχο.
Τι σημαίνει καλό αδιάβροχο για το ποδήλατο; Σημαίνει κάτι ελαφρύ, στεγανό, μέσα στο οποίο να μην ιδρώνεις, που να μπορεί να καλύπτει όλο σου το σώμα και ενδεχομένως και πράγματα που κουβαλάς. Το καταλληλότερο κατά τη γνώμη μου είναι ένα τύπου poncho.
Κάτι ξέρει και ο Yehuda!
(Η εικόνα είναι από το http://www.yehudamoon.com)
Tuesday, November 9, 2010
Χειροποίητος σιδερένιος σκελετός από Dawes MTB της δεκαετίας του 90, περιμένει να γίνει ένα όμορφο και λειτουργικό ποδήλατο πόλης. Αν ανεβάζω στο blog τα διάφορα στάδια της διαδικασίας, ίσως και να πείσω τον ευαυτό μου να το ολοκληρώσω… στα πλαίσια αυτά λοιπόν, ιδού μια φωτογραφία του σκελετού όπως είναι τώρα.
Thursday, August 19, 2010
Επειδή φοβάμαι ότι και πάλι θα το αμελήσω, παραλείπω προλόγους και δημοσιεύω φωτογραφίες ποδηλάτων που τράβηξα σε παλιότερο ταξίδι μου στη Βόννη - είχα κατα νου καιρό να το κάνω αλλά όλο το ξέχναγα!
Ιδού λοιπόν ένα καταπληκτικό Moulton με drop τιμόνι και ένα παιδικό trailer, σταθμευμένο στο δρόμο.
“Εξωτικό” recumbent, παρκαρισμένο δίπλα σε ένα σπαστό.
Παλιό αναδιπλούμενο στο οποίο έχει τοποθετηθεί ειδοποίηση από το δήμο, που ζητά την άμεση μετακίνησή του λόγω παράνομης στάθμευσης!
Πολύ περίεργος ο σκελετός αυτού του Riese und Muller
Monday, July 12, 2010
Το Full Throttle είναι ένα από τα κορυφαία adventure παιχνίδια που κυκλοφόρησαν ποτέ. Καταπληκτικά ζωγραφισμένα στο χέρι γραφικά, χιούμορ, έξυπνοι διάλογοι, ωραίοι γρίφοι… ήταν αριστούργημα. Ο παίκτης έπαιζε το ρόλο του Ben, αρχηγού μιας ομάδας μηχανόβιων, που έμπλεκαν στα πλοκάμια μιας μεγάλης πλεκτάνης.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Θυμήθηκα τις προάλλες το παιχνίδι. Κάπου στην αρχή, ο Ben οδηγεί τη μηχανή του σε μια ατέλειωτη ευθεία, ξυπνάνε μνήμες Steppenwolf και μονολογεί: “When I’m on the road, I’m indestructible”. Λίγα λεπτά μετά, ο Ben βρίσκεται λιπόθυμος στο δρόμο και η μηχανή του έχει πάρει φωτιά.
Η δικιά μου ιστορία είναι πιο μπανάλ - οδηγούσα αφηρημένος, δε φορούσα κράνος (είχα μαζί το καινούργιο μου κράνος αλλά ήθελα να το αλλάξω γιατί μου ήταν μικρό!), βγήκα γρήγορα από μια πλατεία, έκοψα απότομα το τιμόνι… και με τη συνδρομή κάποιων χαλικιών στο δρόμο έφαγα μια μεγαλόπρεπη τούμπα. Απολογισμός: λιγότερο όμορφο πρόσωπο, συνδεσμικές κακώσεις στους καρπούς και εγκαύματα τριβής στο σώμα… α, και μια στραβωμένη μανέτα.
Εννοείται ότι ουδείς σταμάτησε να βοηθήσει ή να ρωτήσει αν είμαι καλά!
Μετά από μια διδακτική πεντάωρη αναμονή στον Ευαγγελισμό (που σε κάνει να νοιώθεις περδίκι, βλέποντας σε τι κατάσταση φτάνουν άνθρωποι σε νοσοκομείο που εφημερεύει), είμαι πλέον μια χαρά.
Συμπεράσματα:
- Αν φόραγα κράνος, μάλλον θα γλύτωνα το χτύπημα στο πρόσωπο.
- Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η δική μας απρόσεκτη οδήγηση.
- Παρά τα αντανακλαστικά γατόπαρδου που όπως κάθε ποδηλάτης θεωρώ ότι έχω, το μόνο που πρόλαβα να κάνω ήταν να μουρμουρίσω: “ω ρε π****η μου” :)
- Είναι εύκολο να πέσεις! Stay alert λοιπόν.
ΥΓ. Για να μην αδικούμε τον Ben, για την πτώση του φταίει το σαμποτάζ που του έκαναν.