Πήρε βέβαια έντεκα ωρίτσες, αλλά πάει και το Brevet του Πύργου. Πολύ όμορφη η διαδρομή σε μεγάλο μέρος της, με ένα πολύ δύσκολο για τα μέτρα μου κομμάτι μεταξύ περίπου του 100ου και του 140ου χιλιομέτρου. Πολύ ευγενικοί οι άνθρωποι της υποστήριξης και τους αξίζει ένα ευχαριστώ. Προσωπικά μου έσκασε λάστιχο μόλις στο 10ο χιλιόμετρο και πριν προλάβω να κατέβω από το ποδήλατο, αυτοκίνητο των διοργανωτών σταμάτησε και το άλλαξε με αστρονομική ταχύτητα. Ευχαριστώ Τάσο!
Συνολικά ήταν μια κουραστική αλλά και αναζωογονητική εμπειρία. Βέβαια, πιστεύω ότι οι ώμοι και… τα μαλακά μόρια του στεατοπυγικού μου διάκοσμου μάλλον δεν το βρήκαν τόσο αναζωογονητικό, αλλά πού θα πάνε, θα συνηθίσουν.
Μήπως παρεπιπτόντως έχει έρθει και η ώρα των SPD;
ΥΓ. Η συνολική εμπειρία πιστεύω ότι για πάντα θα επισκιάζεται από τις δυσάρεστες σκέψεις, που έρχονται απρόσκλητες στο μυαλό, όταν κανείς περνά από το σημείο του δυστυχήματος, που κόστισε τη ζωή του ποδηλάτη Γιώργου Βίδου στο Brevet του 2009. RIP.
