Tuesday, October 25, 2011
Ξεφεύγοντας λίγο από τον αστικό χαρακτήρα του blog, αποφάσισα να συμμετάσχω για πρώτη φορά σε ένα brevet, σε μια ποδηλατική διαδρομή δηλαδή μεγάλης απόστασης (200χλμ +), που συγγενεύει περισσότερο με τον ποδηλατικό τουρισμό και λιγότερο με τους αγώνες.
Περισσότερα για τα brevets μπορείτε να διαβάσετε στο site της Ποδηλατικής Ένωσης Παλαιμάχων Αθλητών, που είναι ο επίσημος οργανωτικός φορέας τους στην Ελλάδα.
Το brevet που διάλεξα ήταν αυτό της Χαλκίδας, το τελευταίο της σαιζόν, συνολικής διαδρομής 203χλμ, που θεωρείται ένα από τα σχετικώς δύσκολα, λόγω των πολλών αναβάσεων σε βουνά. Δεν είχα τα περιθώρια μια σοβαρής προσέγγισης στο ζήτημα “προετοιμασία”, κι έτσι αρκέστηκα στις καθημερινές μου μετακινήσεις (σπίτι-δουλειά), επιλέγοντας τις τελευταίες μέρες πιο μακρινές και ανηφορικές διαδρομές.
Λάδωσα το ποδήλατό μου (πήγα με το Specialized), εβαλα τα ποδηλατικά μου ρούχα (μακρύ παντελόνι, ποδηλατικά παπούτσια, μακρυμάνικη ποδηλατική μπλούζα και τζάκετ), πήρα τις μπανάνες και τα ισοτονικά μου, εξοπλίστηκα με παγούρια, τρόμπα, σαμπρέλες και φωτάκια και στήθηκα στην εκκίνηση, μαζί με καμιά 70αριά ποδηλάτες (ορισμένοι εκ των οποίων είχαν τα εξωτικότερα και ακριβότερα ποδήλατα που έχω δει).
Η εμπειρία ήταν εξαιρετική. Η διαδρομή σε κάποια σημεία είναι εξαντλητική, αλλά η φύση σε αποζημιώνει, ενώ φουσκώνεις και από περηφάνια όταν από το Αιγαίο στην παραλία της Αγίας Άννας φτάνεις πια στο ορεινό Καλαμούδι και μετά κατηφορίζεις και βλέπεις τον Ευβοικό.
Δυστυχώς η κακή διαχείριση του φαγητού (φοβούμενος να μη μείνω από δυνάμεις έφαγα υπερβολικά πολύ κατά τη διαδρομή) έκαναν το στομάχι μου να αρνηθεί να συνεχίσει μετά το 137ο χιλιόμετρο, οπότε δεν ένοιωσα και τη χαρά του τερματισμού.
Με σεβασμό για όσους το κατάφεραν, με ευχαριστίες για τους διοργανωτές και με την επιθυμία να είμαι καλύτερος την επόμενη φορά, αναμένω το πρώτο brevet του 2012 (Ελευσία - Νεμέα - Ελευσίνα).
Στη φωτογραφία, ποδηλατώ στα δεξιά, δίπλα στον σαφώς πιο “ποδηλάτη” Χρήστο, που μετά το 60ο χλμ τον έχασα :) Η φωτογραφία είναι της Χαρούλας, που βοήθησε στη διοργάνωση, μας γλύκανε με τους λουκουμάδες στα σημεία ελέγχου και μας έκανε την τιμή να μας απαθανατίσει. Πιο πολλές φωτογραφίες θα βρείτε εδώ.
Tuesday, October 4, 2011
Επέστρεφα σπίτι, όταν είδα τον περιφερόμενο ανθοπώλη στο φορτηγάκι να διαλαλεί την πραμάτια του.
“Εδώ ο Δημητράκης, το καλό παιδί. Ο Δημητράκης σας φέρνει γαρδένιες από το Πήλιο, μερακλίδικες”.
Έκανα νόημα στο Δημητράκη το καλό παιδί και τσίμπησα μια ωραία γαρδένια για το μπαλκόνι. Πώς τη μεταφέρεις όμως τη μεγαλούτσικη γλάστρα με το ποδήλατο, χωρίς να διαλύσεις κιόλας το ευαίσθητο φυτό;
Απλά πράγματα. Το ποδήλατο είναι εξοπλισμένο για μεταφορά πολύ πιο ευαίσθητων και πολύτιμων “φορτίων”. Η Γαρδένια βολεύτηκε στο παιδικό κάθισμα, έβαλε τη ζώνη της και γυρίσαμε σπίτι παρέα.
Tuesday, September 20, 2011
Μετά από κάτι λιγότερο από πέντε χρόνια, οι δρόμοι μου με το Boardwalk χώρισαν. Εύχομαι ο νέος ιδιοκτήτης του, ο Σταύρος, να το απολαύσει όπως κι εγώ.
Κάνοντας έναν απολογισμό, έχω να πω αυτό που έγραψα, κατ’ αντιγραφή της αγγλοσαξωνικής έκφρασης, στην παρουσίαση του ποδηλάτου από αυτό το site: Το Boardwalk είναι, ως ποδήλατο, ανώτερο από το άθροισμα των μερών του.
Μπορεί σε κάποιους οι 7 ταχύτητες να φαίνονται λίγες, ο σκελετός από χρωμόλη βαρύς, οι 20′’ τροχοί μικροί, η γεωμετρία του ποδηλάτου αργή και η στιβαρότητά του ανεπαρκής. Εγώ έχω να αντιπαραθέσω ότι πρόκειται για ένα ποδήλατο με μινιμαλιστικό σχεδιασμό που εξυπηρετεί απόλυτα τη σκοπούμενη χρήση, εξαιρετικά αξιόπιστο και κατάλληλο για την πόλη. Έχω κινηθεί με καταρρακτώδη βροχή, έχω κινηθεί σε χωματόδρομους, έχω κάνει αποστάσεις 50+ χιλιομέτρων - εν τέλει το Boardwalk ήταν το βασικό μου προσωπικό μεταφορικό μέσω επί 5 χρόνια, χωρίς να με απογοητεύσει ποτέ.
“Γιατί το πούλησες τότε;”, είναι η εύλογη ερώτηση. Θα απαντήσω, έχοντας κατά νου και μια άλλη ερώτηση που διάβασα στο podilates.gr: “Γιατί τόσες πολλές αγγελίες για σπαστά”;
Πλέον οι μεταφορικές μου ανάγκες δεν απαιτούν το δίπλωμα του ποδηλάτου. Η δουλειά μου απέχει 7 χιλιόμετρα από το σπίτι, οπότε ποδηλατώ όλη τη διαδρομή. Επιπλέον, χρησιμοποιώ το ποδήλατο και με παιδικό καροτσάκι, για το οποίο το σπαστό αντενδείκνυται. Είμαι και από αυτούς που θέλουν να έχουν παραπάνω από ένα ποδήλατα, οπότε οι καθημερινές μου ανάγκες καλύπτονται από το Dawes που αναπαλαίωσα προ μηνών, ενώ για εκδρομικότερες διαδρομές προτιμώ το Specialized Allez Steel κουρσάκι μου.
Με δύο ποδήλατα λοιπόν στο σπίτι, συν ένα της καλής μου, το τέταρτο φαινόταν περιττό. Αν αυτήν την περίοδο, με δεδομένη την επιθυμία να χρησιμοποιώ παιδικό καθισματάκι, μπορούσα να έχω μόνο ένα ποδήλατο, θα διάλεγα το Dawes. Σε διαφορετική περίπτωση, θα διάλεγα το Dahon ως πρακτικότερο. Το Specialized το βλέπω περισσότερο σαν ποδήλατο αναψυχής, οπότε μπαίνει σε άλλη κατηγορία.
Η επιλογή της πώλησης λοιπόν, εκτός του οικονομικού της χαρακτήρα, έχει έχει να κάνει με το ότι το ποδήλατο ως σπαστό μου επέβαλε κάποιους περιορισμούς. Οι περιορισμοί όμως δεν είχαν να κάνουν με τις ταχύτητες, τους τροχούς ή την ποιότητα κύλισης, αλλά με την τοποθέτηση παιδικού καθίσματος. Πέραν αυτού πάντως, η χρήση του Dahon δε συνιστούσε κάποιον άλλο συμβιβασμό σε σχέση με ένα συμβατικό ποδήλατο πόλης. Άλλωστε, όπως πιστεύω ακράδαντα, οι περιορισμοί προέρχονται από τον αναβάτη και όχι από το ποδήλατο.
Saturday, August 20, 2011
O James, Άγγλος που ζει στη Γαλλία, είχε γράψει προ καιρού στο podilates.gr, ζητώντας πληροφορίες για να οργανώσει ένα ποδηλατικό ταξίδι στην Ελλάδα. Πολλοί προθυμοποιήθηκαν να τον βοηθήσουν, παρέχοντας πληροφορίες που είναι χρήσιμες και για τους επίδοξους γηγενείς ταξιδευτές.
Το ταξίδι του James διήρκησε 15 μέρες, κατά τις οποίες διένυσε 1465 χιλιόμετρα, ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη και καταλήγοντας στη Λευκάδα, αφού πέρασε από Κατερίνη, Ελασσόνα, Καλαμπάκα, Καρδίτσα, Λαμία, Δελφούς, και Μεσολόγγι.
Τις εντυπώσεις του, που αποκαλύπτουν μια άλλη ματιά στη χώρα μας, τις κατέγραψε σε ένα blog που αξίζει να επισκεφτείτε: http://jamesingreece.blogspot.com/
Thursday, June 23, 2011
Ποιος νοιάζεται μωρέ αν ενοχλεί το διπλοπαρκαρισμένο και αν δεν μπορεί να περάσει το απορριματοφόρο. Ας πάει από αλλού…
Η φωτογραφία τραβήχτηκε στους Αμπελοκήπους, σε μια κάθετο της Κηφισίας, 6:30 το απόγευμα.