Tuesday, October 25, 2011

Ποδηλατώντας στα βουνά και στα λαγκάδια

Ξεφεύγοντας λίγο από τον αστικό χαρακτήρα του blog, αποφάσισα να συμμετάσχω για πρώτη φορά σε ένα brevet, σε μια ποδηλατική διαδρομή δηλαδή μεγάλης απόστασης (200χλμ +), που συγγενεύει περισσότερο με τον ποδηλατικό τουρισμό και λιγότερο με τους αγώνες.

Περισσότερα για τα brevets μπορείτε να διαβάσετε στο site της Ποδηλατικής Ένωσης Παλαιμάχων Αθλητών, που είναι ο επίσημος οργανωτικός φορέας τους στην Ελλάδα.

Το brevet που διάλεξα ήταν αυτό της Χαλκίδας, το τελευταίο της σαιζόν, συνολικής διαδρομής 203χλμ, που θεωρείται ένα από τα σχετικώς δύσκολα, λόγω των πολλών αναβάσεων σε βουνά. Δεν είχα τα περιθώρια μια σοβαρής προσέγγισης στο ζήτημα “προετοιμασία”, κι έτσι αρκέστηκα στις καθημερινές μου μετακινήσεις (σπίτι-δουλειά), επιλέγοντας τις τελευταίες μέρες πιο μακρινές και ανηφορικές διαδρομές.

Λάδωσα το ποδήλατό μου (πήγα με το Specialized), εβαλα τα ποδηλατικά μου ρούχα (μακρύ παντελόνι, ποδηλατικά παπούτσια, μακρυμάνικη ποδηλατική μπλούζα και τζάκετ), πήρα τις μπανάνες και τα ισοτονικά μου, εξοπλίστηκα με παγούρια, τρόμπα, σαμπρέλες και φωτάκια και στήθηκα στην εκκίνηση, μαζί με καμιά 70αριά ποδηλάτες (ορισμένοι εκ των οποίων είχαν τα εξωτικότερα και ακριβότερα ποδήλατα που έχω δει).

Η εμπειρία ήταν εξαιρετική. Η διαδρομή σε κάποια σημεία είναι εξαντλητική, αλλά η φύση σε αποζημιώνει, ενώ φουσκώνεις και από περηφάνια όταν από το Αιγαίο στην παραλία της Αγίας Άννας φτάνεις πια στο ορεινό Καλαμούδι και μετά κατηφορίζεις και βλέπεις τον Ευβοικό.

Δυστυχώς η κακή διαχείριση του φαγητού (φοβούμενος να μη μείνω από δυνάμεις έφαγα υπερβολικά πολύ κατά τη διαδρομή) έκαναν το στομάχι μου να αρνηθεί να συνεχίσει μετά το 137ο χιλιόμετρο, οπότε δεν ένοιωσα και τη χαρά του τερματισμού.

Με σεβασμό για όσους το κατάφεραν, με ευχαριστίες για τους διοργανωτές και με την επιθυμία να είμαι καλύτερος την επόμενη φορά, αναμένω το πρώτο brevet του 2012 (Ελευσία - Νεμέα - Ελευσίνα).

brevet01.jpg

Στη φωτογραφία, ποδηλατώ στα δεξιά, δίπλα στον σαφώς πιο “ποδηλάτη” Χρήστο, που μετά το 60ο χλμ τον έχασα :) Η φωτογραφία είναι της Χαρούλας, που βοήθησε στη διοργάνωση, μας γλύκανε με τους λουκουμάδες στα σημεία ελέγχου και μας έκανε την τιμή να μας απαθανατίσει. Πιο πολλές φωτογραφίες θα βρείτε εδώ.