Ποδηλατώντας στην πόλη

Πήρε βέβαια έντεκα ωρίτσες, αλλά πάει και το Brevet του Πύργου. Πολύ όμορφη η διαδρομή σε μεγάλο μέρος της, με ένα πολύ δύσκολο για τα μέτρα μου κομμάτι μεταξύ περίπου του 100ου και του 140ου χιλιομέτρου. Πολύ ευγενικοί οι άνθρωποι της υποστήριξης και τους αξίζει ένα ευχαριστώ. Προσωπικά μου έσκασε λάστιχο μόλις στο 10ο χιλιόμετρο και πριν προλάβω να κατέβω από το ποδήλατο, αυτοκίνητο των διοργανωτών σταμάτησε και το άλλαξε με αστρονομική ταχύτητα. Ευχαριστώ Τάσο!

Συνολικά ήταν μια κουραστική αλλά και αναζωογονητική εμπειρία. Βέβαια, πιστεύω ότι οι ώμοι και… τα μαλακά μόρια του στεατοπυγικού μου διάκοσμου μάλλον δεν το βρήκαν τόσο αναζωογονητικό, αλλά πού θα πάνε, θα συνηθίσουν.

Μήπως παρεπιπτόντως έχει έρθει και η ώρα των SPD;

ΥΓ. Η συνολική εμπειρία πιστεύω ότι για πάντα θα επισκιάζεται από τις δυσάρεστες σκέψεις, που έρχονται απρόσκλητες στο μυαλό, όταν κανείς περνά από το σημείο του δυστυχήματος, που κόστισε τη ζωή του ποδηλάτη Γιώργου Βίδου στο Brevet του 2009. RIP.

Για μια πιο προσωπική πινελίά στο ανακατασκευασθέν Dawes, αποφάσισα να του φτιάξω χειρολαβές τιμονιού (grips επί το ελληνικότερον) για να τα συνδυάσω και με την Brooks (που παρεπιπτόντως, όσο γερνάει, τόσο πιο άνετη γίνεται).

Θα μπορούσα βέβαια να αγοράσω απ’ευθείας δερμάτινα grips που κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν ανθεκτικότερα και ομορφότερα, αλλά θα ήταν ακριβά και, βέβαια, ποια η χαρά αν δεν παιδευτείς και λίγο μόνος σου; Αυτή η σκέψη βέβαια είχε αφήσει το ποδήλατο κάπου έξι μήνες χωρίς χειρολαβές, αλλά δεν πάθαμε και τίποτα.

Έριξα μια ματιά πολύ καλογουστο auhopu.com, που είχε ένα ενδιαφέρον σχετικό άρθρο: DIY Leather Grips, προμηθεύτηκα δέρμα, κλωστή, κοπίδι, χάρακα, στυλό και αυτοκόλλητη ταινία και στρώθηκα στη δουλειά.

Σε γενικές γραμμές, αφού ξεβίδωσα και μετακίνησα τις μανέτες, έντυσα με ταινία το κομμάτι του τιμονιού που θα κάλυπτε η χειρολαβή και μετά έκοψα δύο παραλληλόγραμμα κομμάτια στην κατάλληλη διάσταση και τα έραψα πάνω από την ταινία. Η ταινία τοποθετήθηκε για να κάνει πιο αφρώδη τη χειρολαβή και για να αποτρέψει το γλύστρημα του δέρματος στο γυμνό μέταλλο του τιμονιού.

Το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, αν ήμουν προσεκτικότερος και υπομονετικότερος, αλλά κι έτσι μια χαρά ήταν:

Όταν αγόρασα το κουρσάκι μου, ένα σιδερένιο Specialized Allez, προς το τέλος του 2010, είχα θέσει ως στόχο να συμμετάσχω σε ένα brevet. Του το είχα υποσχεθεί…

Αφού πήγαμε στο brevet της Χαλκίδας τον Οκτώβριο του 2011, η υπόσχεση αναπροσαρμόστηκε. Ο στόχος δεν ήταν πια μόνο η συμμετοχή αλλά και ο τερματισμός

Το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012 η υπόσχεση πραγματοποιήθηκε.

Η εμπειρία συγκλονιστική, η αίσθηση ικανοποίησης μεγάλη, η κούραση διόλου ευκαταφρόνητη.

Τις εντυπώσεις μου τις κατέγραψα στο σχετικό θέμα του cyclist-friends.gr.

… και ό,τι προετοιμασία κάναμε, κάναμε. Προφανώς τρεις διαδρομές περί τα 80 χλμ δε συνιστούν και σοβαρή ποδηλατική προετοιμασία για ένα brevet, αλλά σίγουρα κάτι μάθαμε, κυρίως για τις απαιτήσεις σε εξοπλισμό:. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον καιρό στη Νεμέα, αλλά με σιγουριά λέω πως ό,τι γάντια και να φοράς, αν έχει 1 βαθμό Κελσίου, τα χέρια θα παγώσουν!

Ο καιρός σίγουρα ήταν φιλικότερος δυο εβδομάδες πιο πριν, στη διαδρομή για το Σούνιο, απ’ όπου και η φωτογραφία:

Εκτός από τον απαραίτητο χειμερινό εξοπλισμό, έχω λάβει υπ’ όψη μου κάποια διδάγματα από το εγχείρημα της Χαλκίδας:
1. Δεν θα πάρω σακίδιο πλάτης και θα ταξιδέψω με λιγότερα πράγματα, τα οποία θα φορτώσω στο ποδήλατο.
2. Θα περιορίσω το φαγητό και θα καταναλώσω δοκιμασμένα πράγματα.
3. Δεν θα κάνω μεγάλη στάση φαγητού.
4. Θα φροντίσω να δουλεύει το κοντέρ!
5. Θα χρησιμοποιήσω δεύτερη παγουροθήκη.

Αυτή τη φορά η προετοιμασία είναι λίγο πιο σοβαρή, μέσα στα όρια που μας θέτει η καθημερινότητα. Το Μελετάκι βέβαια μας υποδέχτηκε μάλλον με άγριες διαθέσεις, αλλά δεν θα πτοηθούμε!

Σάββατο, 4 Φεβρουαρίου 2012. Ελευσίνα - Νεμέα - Ελευσίνα. 204 χλμ.