Ποδηλατώντας στην πόλη

Κρίμα που το χάσαμε το Ergomax, αλλά πρακτικώς τον τελευταίο καιρό το χρησιμοποιούσα ελάχιστα. Οι πιο πολλές μετακινήσεις μου είναι μέσα στην πόλη και αυτές πλέον τις κάνω με το Boardwalk. Ειδικά τον τελευταίο καιρό, χρησιμοποιώ πολύ το μετρό και τον ηλεκτρικό και έχω να παρατηρήσω τα εξής:

1. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που με ρωτάνε για το ποδήλατο. Πόσο κάνει, πού το βρήκα, αν έχει ταχύτητες, αν διπλώνει εύκολα και διάφορα άλλα. Κατ’ ουσία, λειτουργώ σα μια κινητή διαφήμιση της Dahon. Νομίζω ότι πρέπει να ζητήσω ποσοστά!

2. Εύλογο λοιπόν το συμπέρασμα: Αν θες να γνωρίσεις κόσμο, πάρε ένα κουταβάκι ή ένα αναδιπλούμενο ποδηλατάκι.

3. Όλον αυτόν τον καιρό, έχω δει μόνο άλλον ένα χρήστη αναδιπλούμενου ποδηλάτου (επίσης Boardwalk) να μετακινείται με μετρό ή ηλεκτρικό. Κρίμα, ειδικά αν λάβουμε υπόψη το καθεστώς απαγόρευσης των “κανονικών” ποδηλάτων στο μετρό.

4. Συμβαίνει συχνά να με κοιτάνε με περιέργεια οι φύλακες του μετρό, αλλά μόνο μια φορά κάποιος με πλησίασε, στην αποβάθρα στο Μοναστηράκι, ενώ είχα το ποδήλατο ανά χείρας, για να με ρωτήσει “αν σκοπεύω να το κρατήσω διπλωμένο κατά τη διαδρομή μου”! Υποθέτω πως η προοπτική να το ανοίξω και να κάνω βόλτες μέσα στο βαγόνι του φαινόταν υπαρκτή.

5. Η καταπληκτική νεοελληνική συνήθεια αυτών που περιμένουν το συρμό να μπαίνουν στο βαγόνι πριν βγουν οι προηγούμενοι επιβάτες του γίνεται απείρως ενοχλητικότερη όταν έχεις να κουβαλήσεις κι ένα ποδήλατο, έστω και αναδιπλούμενο.

6. Αποφάσισα να τυπώσω μερικές σελίδες από αυτό το blog με στοιχεία για τα αναδιπλούμενα ποδήλατα και το δικό μου συγκεκριμένα. Θα εξυπηρετήσει όσους μου ζητάνε πληροφορίες και ψάχνονται για ένα στυλό, εν κινήσει, μέσα στο βαγόνι.

7. Το μέγεθος του διπλωμένου ποδηλάτου και ο χώρος πίσω από την πλάτη των καθισμάτων βρίσκονται σε μια κοσμική αρμονία - μοιάζουν φτιαγμένα το ένα για το άλλο!

Ήταν μια από αυτές τις μέρες… Φεύγω το πρωί από το σπίτι με το Dahon, στο δρόμο με πιάνει λάστιχο, επιστρέφω το ποδήλατο στο σπίτι γιατί δεν είχα χρόνο να το φτιάξω και κατεβαίνω προς το μετρό με το Ergomax. Κανονικά θα κατέβαινα μέχρι το γραφείο με αυτό, αλλά το απόγευμα έπρεπε να πάω στον Πειραιά και αφού δεν επιτρέπεται η μεταφορά ενός μη αναδιπλούμενου ποδηλάτου στο μετρό, είπα να το αφήσω στην Εθνική Άμυνα και να το πάρω το βράδυ.

Φρούδες ελπίδες. Το ποδήλατο είχε κάνει φτερά. Στη θέση του βρήκα έναν συνδετήρα (!), που προφανώς χρησιμοποιθήκε για την παραβίαση της κλειδαριάς.

Είχα τη γνώμη, όπως είχα γράψει και σε παλιότερο άρθρο, ότι ο σταθμός του μετρό στην Εθνική Άμυνα είναι από τους ασφαλέστερους για στάθμευση ποδηλάτων, γιατί είναι σε πολύ κεντρικό σημείο και με σχετική παρουσία Αστυνομίας (λόγω των Υπουργείων Εθνικής Άμυνας και Μεταφορών που βρίσκονται αντίστοιχα στις δύο εξόδους του σταθμού). Όπως φαίνεται, αυτά τα στοιχεία είναι ανεπαρκή για πλήρη ασφάλεια. Παρεπιπτόντως, μου είχαν και παλιότερα, το 2003, κλέψει ένα ποδήλατο, ένα όμορφο αγωνιστικό Peugeot του 1988 με αλλαγμένο τιμόνι και σασμάν ώστε να θυμίζει πιο πολύ fitness bike, που το είχα δέσει ένα τετράγωνο από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Μάλλον είναι καιρός να αναθεωρήσω τα κριτήρια ασφαλούς στάθμευσης που έχω…

Τέλος πάντων. Δύο χρόνια και γύρω στα 2000 χιλιόμετρα μετά, στις 7 Μαίου 2005, οι δρόμοι μας χώρισαν με το Ergomax. Παρ’ ότι από τότε που πήρα το Boardwalk είχα αρχίσει να το χρησιμοποιώ πολύ σπάνια μέσα στην Αθήνα, εντούτοις θεωρώ ότι ήταν μια πολύ καλή αγορά, που μου επέτρεψε και να κινούμαι ξεκούραστα στην πόλη και να κάνω και μακρυνές βόλτες στην άσφαλτο και να βγαίνω και σε ήπιους χωματόδρομους χωρίς πρόβλημα. Καλή του τύχη και συγχαρητήρια στο κλεφτρόνι, διάλεξε καλό ποδήλατο.

Υ.Γ. Αν κάποιος φίλος επισκέπτης δει πουθενά το ποδήλατο (Ideal Ergomax μοντ. 2005, ασημί, με πρόσθετη μαύρη σχάρα, ασημένια φτερά πόλης, και χαρακτηριστικό αποχρωματισμό της μπάρας του τιμονιού ), ας κάνει τον κόπο να μου στείλει ένα μήνυμα.

Το έχω γράψει πολλές φορές, σε βαθμό παρεξήγησης, ότι για τις περισσότερες μετακινήσεις μου στην Αθήνα χρησιμοποιώ ένα αναδιπλούμενο ποδήλατο Dahon Boardwalk, το οποίο απέκτησα από τα μέσα Οκτωβρίου και μέχρι στιγμής με έχει βγάλει ασπροπρόσωπο με την πρακτικότητα και την ως τώρα αξιοπιστία του.

Οταν αγόρασα το ποδήλατο, με προβλημάτισε αρκετά η υποστήριξή του. Σίγουρα η ιδιαιτερότητα της κατασκευής του ποδηλάτου θα απαιτούσε κάποια ανταλλακτικά που ενδεχομένως να ήταν δυσεύρετα. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει σε καμία περίπτωση, είναι ότι θα είχα μικροπροβλήματα στην αγορά αξεσουάρ που τα θεωρούσα κοινά για οποιοδήποτε ποδήλατο.

Η πρώτη έκπληξη ήρθε όταν πήγα να αγοράσω ένα πίσω φανάρι. Στα αναδιπλούμενα ποδήλατα (με τροχούς 16-20 ιντσών), λόγω του μικρού μεγέθους του σκελετού και των τροχών, το παλουκόσελο είναι πολύ μακρύ και χοντρό (με το συμπάθιο :) ), με αποτέλεσμα τα περισσότερα φανάρια του εμπορίου να μην μπορούν να στηριχθούν στο ποδήλατο. Θα μπορούσα βέβαια να αγοράσω την πίσω σχάρα της Dahon που έχει ενσωματωμένο φανάρι, αλλά δεν το έκρινα σκόπιμο. Αντ’ αυτού, χρειάστηκε να ψάξω αρκετά για να βρω ένα φανάρι με χοντρό κολάρο για να το στηρίξω στο παλουκόσελο.

Η δεύτερη έκπληξη ήρθε όταν προσπάθησα να τοποθετήσω ένα ταχύμετρο στο ποδήλατο. Οπως προφανώς θα ξέρετε, τα περισσότερα σύγχρονα ταχύμετρα αποτελούνται από ένα μικρό μαγνητάκι που τοποθετείται στην ακτίνα του τροχού, έναν αισθητήρα που τοποθετείται στο πηρούνι, απέναντι από το σημείο που θα περνάει το μαγνητάκι της ακτίνας σε κάθε περιστροφή και το κυρίως ταχύμετρο, που απεικονίζει την ταχύτητα και τις άλλες σχετικές ενδείξεις και τοποθετείται κάπου στο τιμόνι. Το ταχύμετρο συνδέεται με τον αισθητήρα με ένα καλώδιο (εκτός φυσικά κι αν είναι ασύρματο). Το καλώδιο συνήθως έχει επαρκές μήκος για την τοποθέτηση σε οποιοδήποτε συμβατικό ποδήλατο, όχι όμως και σε ένα αναδιπλούμενο (με τροχούς 16-20 ιντσών). Στα αναδιπλούμενα το τιμόνι είναι πολύ ψηλό και έχει μεγάλη απόσταση από τον τροχό, με αποτέλεσμα το μήκος του καλωδίου να μη φτάνει, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι το τιμόνι αναδιπλώνεται και μπορεί να τεντώσει το καλώδιο παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει. Ετσι λοιπόν το κοντεράκι της Cat-Eye (Velo 8) που αγόρασα ήταν οριακά (α)κατάλληλο για τοποθέτηση στο ποδήλατό μου. Χρειάστηκε λοιπόν λίγη ώρα, ένα επιπλέον κομμάτι καλωδίου, ένας κόφτης, ένα κολλητήρι και μονωτική ταινία για να μπορέσω να τοποθετήσω σωστά το κοντέρ. Φυσικά θα μπορούσα εξ αρχής να είχα πάρει ένα ασύρματο ταχύμετρο, αλλά το βρήκα περιττό.

Καλό είναι λοιπόν οι υποψήφιοι αγοραστές και οι κάτοχοι αναδιπλούμενων ποδηλάτων με μικρούς τροχούς να τα έχουν αυτά υπ’ όψη. Απ’ την άλλη, τα αναδιπλούμενα 24-26 ιντσών λογικά δεν έχουν τέτοιες ιδιαιτερότητες.

Το γνωστό πονεμένο ζήτημα :)

Αυτή τη φορά, έφτασε στο inbox μου η ενδιαφέρουσα ιστορία δύο φίλων που θέλησαν να ελέγξουν τη δυνατότητα εισόδου στο μετρό από το σταθμό του Συντάγματος. Πήγαν να κατέβουν, τους σταμάτησαν οι υπάλληλοι, αυτοί επέμειναν και κατόπιν διαβουλεύσεων με υπαλλήλους και τον ειδικό φρουρό, δόθηκε η λύση: “θα βγάλετε την μπροστινή ρόδα και θα το πάρετε ως αποσκευή”.

Δείτε το πλήρες κείμενο της ενδιαφέρουσας ιστορίας στο blog του null.

Η αλήθεια είναι ότι το Μετρό δε μας αφήνει να πλήξουμε. Τη μια μέρα επιτρέπεται να μπαίνουμε στο συρμό με αναδιπλούμενα ποδήλατα, αλλά ενδέχεται την επόμενη να μην επιτρέπεται (δείτε εδώ). Απ’ την άλλη απαγορεύεται η είσοδος ποδηλάτων στο μετρό, αλλά ενίοτε τα βαφτίζουμε χειραποσκευές αφαιρώντας τη μπροστινή ρόδα. Από συνέπεια άλλο τίποτα…

Υπάρχει γενικά, τόσο στην αγορά (μιλάμε για το Δυτικό κόσμο, έτσι;), όσο και στο “ποδηλατικό Internet”, μια σαφής τάση θεώρησης του ποδηλάτου ως αθλητικού μέσου και όχι ως μέσου καθημερινής μετακίνησης. Στη χώρα μας νομίζω ότι αυτή η τάση είναι ακόμα πιο έντονη. Αν μπείτε σε ένα αθηναικό κατάστημα, θα δείτε 20 mountain, 10 κούρσες και 2 ποδήλατα πόλης. Στο internet πάλι, είναι πιο εύκολο να ενημερωθείτε για το το τελευταίο κράμα που υπόσχεται να ελαφρύνει κατά 25 γραμμάρια κάθε πετάλι, παρά για το πώς είναι ευκολότερο να στηρίξετε ένα καλάθι με ψώνια στη σχάρα.

Για αυτό το λόγο, χάρηκα πολύ όταν βρήκα δύο πολύ ενδιαφέρουσες σελίδες, με πλήθος πληροφοριών για όσους χρησιμοποιούν το ποδήλατο ως μεταφορικό μέσο στην πόλη. Είναι γραμμένες από ερασιτέχνες ποδηλάτες που καταθέτουν τις προσωπικές τους εμπειρίες και απόψεις σε θέματα όπως η μεταφορά φορτίων, ο σωστός φωτισμός, η ασφαλής οδήγηση στην πόλη, ο καλύτερος τρόπος κλειδώματος κλπ.

* Paul Dorn’s Bike Commuting Tips

* Bike Whenever