Ποδηλατώντας στην πόλη

Κρίμα που το χάσαμε το Ergomax, αλλά πρακτικώς τον τελευταίο καιρό το χρησιμοποιούσα ελάχιστα. Οι πιο πολλές μετακινήσεις μου είναι μέσα στην πόλη και αυτές πλέον τις κάνω με το Boardwalk. Ειδικά τον τελευταίο καιρό, χρησιμοποιώ πολύ το μετρό και τον ηλεκτρικό και έχω να παρατηρήσω τα εξής:

1. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που με ρωτάνε για το ποδήλατο. Πόσο κάνει, πού το βρήκα, αν έχει ταχύτητες, αν διπλώνει εύκολα και διάφορα άλλα. Κατ’ ουσία, λειτουργώ σα μια κινητή διαφήμιση της Dahon. Νομίζω ότι πρέπει να ζητήσω ποσοστά!

2. Εύλογο λοιπόν το συμπέρασμα: Αν θες να γνωρίσεις κόσμο, πάρε ένα κουταβάκι ή ένα αναδιπλούμενο ποδηλατάκι.

3. Όλον αυτόν τον καιρό, έχω δει μόνο άλλον ένα χρήστη αναδιπλούμενου ποδηλάτου (επίσης Boardwalk) να μετακινείται με μετρό ή ηλεκτρικό. Κρίμα, ειδικά αν λάβουμε υπόψη το καθεστώς απαγόρευσης των “κανονικών” ποδηλάτων στο μετρό.

4. Συμβαίνει συχνά να με κοιτάνε με περιέργεια οι φύλακες του μετρό, αλλά μόνο μια φορά κάποιος με πλησίασε, στην αποβάθρα στο Μοναστηράκι, ενώ είχα το ποδήλατο ανά χείρας, για να με ρωτήσει “αν σκοπεύω να το κρατήσω διπλωμένο κατά τη διαδρομή μου”! Υποθέτω πως η προοπτική να το ανοίξω και να κάνω βόλτες μέσα στο βαγόνι του φαινόταν υπαρκτή.

5. Η καταπληκτική νεοελληνική συνήθεια αυτών που περιμένουν το συρμό να μπαίνουν στο βαγόνι πριν βγουν οι προηγούμενοι επιβάτες του γίνεται απείρως ενοχλητικότερη όταν έχεις να κουβαλήσεις κι ένα ποδήλατο, έστω και αναδιπλούμενο.

6. Αποφάσισα να τυπώσω μερικές σελίδες από αυτό το blog με στοιχεία για τα αναδιπλούμενα ποδήλατα και το δικό μου συγκεκριμένα. Θα εξυπηρετήσει όσους μου ζητάνε πληροφορίες και ψάχνονται για ένα στυλό, εν κινήσει, μέσα στο βαγόνι.

7. Το μέγεθος του διπλωμένου ποδηλάτου και ο χώρος πίσω από την πλάτη των καθισμάτων βρίσκονται σε μια κοσμική αρμονία - μοιάζουν φτιαγμένα το ένα για το άλλο!

Ήταν μια από αυτές τις μέρες… Φεύγω το πρωί από το σπίτι με το Dahon, στο δρόμο με πιάνει λάστιχο, επιστρέφω το ποδήλατο στο σπίτι γιατί δεν είχα χρόνο να το φτιάξω και κατεβαίνω προς το μετρό με το Ergomax. Κανονικά θα κατέβαινα μέχρι το γραφείο με αυτό, αλλά το απόγευμα έπρεπε να πάω στον Πειραιά και αφού δεν επιτρέπεται η μεταφορά ενός μη αναδιπλούμενου ποδηλάτου στο μετρό, είπα να το αφήσω στην Εθνική Άμυνα και να το πάρω το βράδυ.

Φρούδες ελπίδες. Το ποδήλατο είχε κάνει φτερά. Στη θέση του βρήκα έναν συνδετήρα (!), που προφανώς χρησιμοποιθήκε για την παραβίαση της κλειδαριάς.

Είχα τη γνώμη, όπως είχα γράψει και σε παλιότερο άρθρο, ότι ο σταθμός του μετρό στην Εθνική Άμυνα είναι από τους ασφαλέστερους για στάθμευση ποδηλάτων, γιατί είναι σε πολύ κεντρικό σημείο και με σχετική παρουσία Αστυνομίας (λόγω των Υπουργείων Εθνικής Άμυνας και Μεταφορών που βρίσκονται αντίστοιχα στις δύο εξόδους του σταθμού). Όπως φαίνεται, αυτά τα στοιχεία είναι ανεπαρκή για πλήρη ασφάλεια. Παρεπιπτόντως, μου είχαν και παλιότερα, το 2003, κλέψει ένα ποδήλατο, ένα όμορφο αγωνιστικό Peugeot του 1988 με αλλαγμένο τιμόνι και σασμάν ώστε να θυμίζει πιο πολύ fitness bike, που το είχα δέσει ένα τετράγωνο από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Μάλλον είναι καιρός να αναθεωρήσω τα κριτήρια ασφαλούς στάθμευσης που έχω…

Τέλος πάντων. Δύο χρόνια και γύρω στα 2000 χιλιόμετρα μετά, στις 7 Μαίου 2005, οι δρόμοι μας χώρισαν με το Ergomax. Παρ’ ότι από τότε που πήρα το Boardwalk είχα αρχίσει να το χρησιμοποιώ πολύ σπάνια μέσα στην Αθήνα, εντούτοις θεωρώ ότι ήταν μια πολύ καλή αγορά, που μου επέτρεψε και να κινούμαι ξεκούραστα στην πόλη και να κάνω και μακρυνές βόλτες στην άσφαλτο και να βγαίνω και σε ήπιους χωματόδρομους χωρίς πρόβλημα. Καλή του τύχη και συγχαρητήρια στο κλεφτρόνι, διάλεξε καλό ποδήλατο.

Υ.Γ. Αν κάποιος φίλος επισκέπτης δει πουθενά το ποδήλατο (Ideal Ergomax μοντ. 2005, ασημί, με πρόσθετη μαύρη σχάρα, ασημένια φτερά πόλης, και χαρακτηριστικό αποχρωματισμό της μπάρας του τιμονιού ), ας κάνει τον κόπο να μου στείλει ένα μήνυμα.